طبیعت انسان

سفر پیدایش فصل ۱ آیه‌های ۲۶ و ۲۷: ۲۶ آنگاه خدا گفت: «انسان را به صورت خود و شبیه خودمان بسازیم و او بر ماهیان دریا و بر پرندگان آسمان و بر چارپایان و بر همه زمین و همه خزندگانی که بر زمین می‌خزند، فرمان براند.» ۲۷ پس خدا انسان را به صورت خود آفرید، او را به صورت خدا آفرید؛ ایشان را مرد و زن آفرید.

سفر پیدایش فصل ۲ آیه‌ ۷: آنگاه یهوه خدا آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی او نَفَسِ   حیات دمید و آدم موجود زنده شد.

اعمال رسولان فصل ۱۷ آیه‌های ۲۴ تا ۲۸: ۲۴ «خدایی که جهان و هر آنچه را در آن است آفرید، مالکِ آسمان و زمین است و در معابد ساختهٔ دست بشر ساکن نمی‌شود. ۲۵ دستان بشری نمی‌تواند خدمتی به او بکند، چنانکه گویی به چیزی محتاج باشد، زیرا خودْ بخشندهٔ حیات و نَفَس و هر چیزی دیگر به جمیع آدمیان است. ۲۶ او همهٔ اقوام بشری را از یک انسان پدید آورد تا در سرتاسر زمین ساکن شوند؛ و زمان‌های تعیین شده برای ایشان و حدود محل سکونت‌شان را مقرر فرمود. ۲۷ تا مردمان او را بجویند و چه بسا که در پی‌اش گشته، او را بیابند، هر چند از هیچ یک از ما دور نیست. ۲۸ زیرا در اوست که زندگی و حرکت و هستی داریم؛ چنانچه برخی از شاعران خود شما نیز گفته‌اند که از نسل اوییم.

متی فصل ۲۲ آیه‌های ۳۵ تا ۴۰: ۳۵ یکی از آنها که فقیه بود، با این قصد که عیسی را به دام اندازد، از او پرسید: ۳۶ «ای استاد، بزرگ‌ترین حکم شریعت کدام است؟» ۳۷ عیسی پاسخ داد: «"خداوندْ خدای خود را با تمامی دل و با تمامی جان و با تمامی فکر خود محبت نما." ۳۸ این نخستین و بزرگترین حکم است. ۳۹ دومین حکم نیز همچون حکم نخستین است: "همسایه‌ات را همچون خویشتن محبت نما." ۴۰ تمامی شریعت موسی و نوشته‌های پیامبران بر این دو حکم استوار است.»

مزمور فصل ۸ آیه‌های ۴ تا ۸: ۴ گویم: انسان چیست که در اندیشه‌اش باشی و بنی‌آدم، که به او روی نمایی؟ ۵ او را اندکی کمتر از فرشتگان ساختی و تاج جلال و اکرام را بر سرش نهادی. ۶ بر کارهای دستت، او را چیرگی بخشیدی و همه چیز را زیر پاهای او نهادی: ۷ گوسفندان و گاوان را، به تمامی، و جانوران صحرا را؛ ۸ پرندگان آسمان و ماهیان دریا را؛ و هر آنچه را که از راه دریاها می‌گذرد.

نامه اول یوحنا فصل ۴ آیه‌های ۷، ۸، ۱۱ و ۲۰: ۷ ای عزیزان، یکدیگر را محبت کنیم، زیرا محبت از خداست و هر که محبت می‌کند، از خدا مولود شده است و خدا را می‌شناسد. ۸ آن که محبت نمی‌کند، خدا را نشناخته است، زیرا خدا محبت است… ۱۱ ای عزیزان، اگر خدا ما را این چنین محبت کرد،‌ ما نیز باید یکدیگر را محبت کنیم… ۲۰ اگر کسی ادعا کند که خدا را محبت می‌نماید اما از برادر خود نفرت داشته باشد، دروغگوست. زیرا کسی که برادر خود را، که می‌بیند، محبت نکند،‌ نمی‌تواند خدایی را که ندیده است، محبت نماید.

سفر پیدایش فصل ۲ آیه ۱۵: یهوه خدا آدم را برگرفت و او را در باغ عدن نهاد تا کار آن را بکند و از آن نگاهداری نماید.

سفر پیدایش فصل ۳: ۱ و اما مار از همۀ وحوش صحرا که یهوه خدا ساخته بود، زیرک‌تر بود. او به زن گفت: «آیا خدا براستی گفته است که از هیچ‌یک از درختان باغ نخورید؟» ۲ زن به مار گفت: «از میوۀ درختان باغ می‌خوریم، ۳ اما خدا گفته است، ”از میوۀ درختی که در وسط باغ است مخورید و بدان دست مزنید، مبادا بمیرید.“» ۴ مار به زن گفت: «به‌یقین نخواهید مرد. ۵ بلکه خدا می‌داند روزی که از آن بخورید، چشمان شما باز خواهد شد و همچون خدا شناسندۀ نیک و بد خواهید بود.» ۶ چون زن دید که آن درخت خوش‌خوراک است و چشم‌نواز، و درختی دلخواه برای افزودن دانش، پس از میوۀ آن گرفت و خورد، و به شوهر خویش نیز که با وی بود داد، و او خورد. ۷ آنگاه چشمان هر دوی آنها باز شد و دریافتند که عریانند؛ پس برگهای انجیر به هم دوخته، لُنگ‌ها برای خویشتن ساختند. ۸ و صدای یهوه خدا را شنیدند که در خنکی روز در باغ می‌خرامید و آدم و زنش خود را از حضور یهوه خدا در میان درختان باغ پنهان کردند. ۹ ولی یهوه خدا آدم را ندا در داده، گفت: «کجا هستی؟» ۱۰ گفت: «صدای تو را در باغ شنیدم و ترسیدم، زیرا که عریانم، از این رو خود را پنهان کردم.» ۱۱ خدا گفت: «که تو را گفت که عریانی؟ آیا از آن درخت که تو را امر فرمودم از آن نخوری، خوردی؟» ۱۲ آدم گفت: «این زن که به من بخشیدی تا با من باشد، او از آن درخت به من داد و من خوردم.» ۱۳ آنگاه یهوه خدا به زن گفت: «این چه کار است که کردی؟» زن گفت: «مار فریبم داد و من خوردم.» ۱۴ پس یهوه خدا به مار گفت: «چون چنین کردی، از همۀ چارپایان و همۀ وحوش صحرا ملعون‌تری! بر شکمت خواهی خزید و همۀ روزهای زندگی‌ات خاک خواهی خورد. ۱۵ میان تو و زن و میان نسل تو و نسل زن، دشمنی می‌گذارم؛ او سر تو را خواهد کوبید و تو پاشنۀ وی را خواهی زد.» ۱۶ و به زن گفت: «درد زایمان تو را بسیار افزون گردانم؛ با درد، فرزندان خواهی زایید. اشتیاق تو به شوهرت خواهد بود و او بر تو فرمان خواهد راند.» ۱۷ و به آدم گفت: «چون سخن زنت را شنیدی و از درختی که تو را امر کردم از آن نخوری خوردی، به سبب تو زمین ملعون شد؛ در همۀ روزهای زندگی‌ات با رنج از آن خواهی خورد. ۱۸ برایت خار و خَس خواهد رویانید، و از گیاهان صحرا خواهی خورد. ۱۹ با عرق جبین نان خواهی خورد، تا آن هنگام که به خاک بازگردی که از آن گرفته شدی؛ چرا که تو خاک هستی و به خاک باز خواهی گشت.» ۲۰ و اما، آدم زن خود را حوا نامید، زیرا او مادر همۀ زندگان بود. ۲۱ یهوه خدا لباس‌هایی از پوست برای آدم و زنش ساخت و ایشان را پوشانید. ۲۲ و یهوه خدا فرمود: «اکنون آدم همچون یکی از ما شده است که نیک و بد را می‌شناسد. مبادا دست خود را دراز کند و از درخت حیات نیز گرفته بخورد و تا ابد زنده بماند.» ۲۳ پس یهوه خدا آدم را از باغ عدن بیرون راند تا بر زمین که از آن گرفته شده بود زراعت کند. ۲۴ پس آدم را بیرون راند و در جانب شرقی باغ عدن کروبیان را قرار داد و شمشیری آتش‌بار را که به هر سو می‌گشت، تا راه درخت حیات را نگاهبانی کند.

رساله به رومیان فصل ۱۵ آیه‌های ۱۲ تا ۱۷: ۱۲«پس، همان‌گونه که گناه به واسطۀ یک انسان وارد جهان شد و به واسطۀ گناه، مرگ آمد و بدین‌سان مرگ دامنگیر همۀ آدمیان گردید، از آنجا که همه گناه کردند. ۱۳ زیرا پیش از آنکه شریعت داده شود، گناه در جهان وجود داشت، اما هر گاه شریعتی نباشد، گناه به حساب نمی‌آید. ۱۴ با این حال، از آدم تا موسی، مرگ بر همگان حاکم بود، حتی بر کسانی که گناه‌شان به گونۀ سرپیچی آدم نبود. آدم، نمونۀ کسی بود که می‌بایست بیاید. ۱۵ اما عطا همانند نافرمانی نیست. زیرا اگر به واسطۀ نافرمانی یک انسان بسیاری مردند، چقدر بیشتر فیض خدا و عطایی که به واسطۀ فیض یک انسان، یعنی عیسی مسیح فراهم آمد، به‌ فراوانی شامل حال بسیاری گردید. ۱۶ براستی که این عطا همانند پیامد گناهِ آن یک تن نیست. زیرا مکافات از پی یک نافرمانی نازل شد و به محکومیت انجامید؛ اما عطا از پی نافرمانی‌های بسیار آمد و پارسا شمردگی را به ارمغان آورد. ۱۷ زیرا اگر به واسطۀ نافرمانی یک انسان، مرگ از طریق او حکمرانی کرد، چقدر بیشتر آنان که فیض بیکران خدا و عطای پارسایی را دریافت کرده‌اند، توسط آن انسان دیگر، یعنی عیسی مسیح، در حیاتْ حکم خواهند راند.»

مزمور فصل ۵۱ آیه‌ ۵: براستی که تقصیرکار زاده شده‌ام و گناهکار، از زمانی که مادرم به من آبستن شد!

رساله به افسسیان فصل ۲ آیه‌ ۳: ما نیز جملگی زمانی در میان ایشان می‌زیستیم و از هوای نَفْس خود پیروی می‌کردیم و خواسته‌ها و افکار آن را به جا می‌آوردیم؛ ما نیز همچون دیگران، بنا به طبیعت خود محکوم به غضب خدا بودیم.

رساله به رومیان فصل ۵ آیه‌‌های ۶ تا ۱۱: ۶ هنگامی که ما هنوز ناتوان بودیم، مسیح در زمان مناسب به‌خاطر بی‌دینان جان داد. ۷ حال آنکه به‌ندرت ممکن است کسی به‌خاطر انسانی پارسا از جان خود بگذرد، هرچند ممکن است کسی را این شهامت باشد که جان خود را برای انسانی نیک بدهد. ۸ اما خدا محبت خود را به ما این‌گونه ثابت کرد که وقتی ما هنوز گناهکار بودیم، مسیح در راه ما مرد. ۹ پس چقدر بیشتر، اکنون که توسط خون او پارسا شمرده شده‌ایم، به واسطۀ او از غضب نجات خواهیم یافت. ۱۰ زیرا اگر هنگامی که دشمن بودیم، به واسطۀ مرگ پسرش با خدا آشتی داده شدیم، چقدر بیشتر اکنون که در آشتی هستیم، به وسیلۀ حیات او نجات خواهیم یافت. ۱۱ نه تنها این، بلکه ما به واسطۀ خداوندمان عیسی مسیح که توسط او از آشتی برخورداریم، در خدا نیز فخر می‌کنیم.

رساله دوم به قرنتیان فصل ۵ آیه‌‌های ۱۹ و ۲۰: ۱۹ به دیگر سخن، خدا در مسیح جهان را با خود آشتی می‌داد و گناهان مردم را به حسابشان نمی‌گذاشت و پیام آشتی را به ما سپرد. ۲۰ پس سفیران مسیح هستیم، به گونه‌ای که خدا از زبان ما شما را به آشتی می‌خوانَد. ما از جانب مسیح از شما استدعا می‌کنیم که با خدا آشتی کنید.

مزمور فصل ۵۱ آیه‌‌های ۱۰ و ۱۱: ۱۰ خدایا، دلی طاهر در من بیافرین و روحی استوار در من تازه بساز. ۱۱ مرا از حضور خود به دور مَیَفکن، و روح قدوس خود را از من مگیر.

رساله به غلاطیان فصل ۵ آیه‌‌های ۲۲ و ۲۳: ۲۲ اما ثمرۀ روح، محبت، شادی، آرامش، صبر، مهربانی، نیکویی، وفاداری، ۲۳ فروتنی و خویشتنداری است. هیچ شریعتی مخالف اینها نیست.

یوحنا فصل ۳ آیه‌‌ ۵: عیسی جواب داد: «آمین، آمین، به تو می‌گویم تا کسی از آب و روح زاده نشود، نمی‌تواند به پادشاهی خدا راه یابد.»

رساله به کولسیان فصل ۳ آیه‌‌ ۱۰:«و انسانِ جدید را در بر کرده‌اید، که در معرفتِ حقیقیْ هر آن نو می‌شود تا به صورت آفرینندۀ خویش در‌آید.»

​