اعتقاد بنیادی شماره ۲۰: سبت

آفریننده مهربان پس از شش روز خلقت در روز هفتم آرام گرفت و سَبْت را برای همه مردم بعنوان یادگار آفرینش قرار داد. چهارمین فرمان از احکام تغییر ناپذیر خدا رعایت روز هفتم، سبت را بعنوان روز آرامش، عبادت و خدمت هماهنگ با تعالیم و اعمال عیسی خداوند الزامی نموده است. سبت روز دلپذیر مصاحبت با خدا و با یكدیگر است. سبت نمادی از رستگاری ما در مسیح است، نشانه ای از تقدیس ما، یادبودی از بیعت ما و پیشکشی از آینده ابدی ما در ملكوت خداست. سبت نشانه ابدی خدا از عهد جاودانی بین او و امت خویش است. رعایت شادمانه این زمان مقدس از شامگاه تا شامگاه، غروب آفتاب تا غروب آفتاب تجلیلی از اعمال رستگاری بخش و آفرینش خداست. (سفر پیدایش باب ۲ آیات ۱ الی ۳؛ سفر خروج باب ۲۰ آیات ۸ الی ۱۱؛ لوقا باب ۴ آیه ۱۶؛ اشعیای نبی باب ۵۶ آیات ۵ و ۶؛ باب ۵۸ آیات ۱۳ و ۱۴؛ متی باب ۱۲ آیات ۱ الی ۱۲؛ سفر خروج باب ۳۱ آیات ۱۳ الی ۱۷؛ حزقیال باب ۲۰ آیات ۱۲ و ۲۰؛ سفر تثنیه باب ۵ آیات ۱۲ الی ۱۵؛ رساله به عبرانیان باب ۴ آیات ۱ الی ۱۱؛ سفر لاویان باب ۲۳ آیه ۳۲؛ مرقس باب ۱ آیه ۳۲.)